Zwany pierwotnie Kopcem Tatarskim, co dało Markowi Czarnocie – p. Podania, legendy i opowieści z Rzeszowa i okolic… (2006) – asumpt do wysnucia gawędy o śmierci dzielnego przywódcy jednego z „ludów wojowniczych, żyjących z tego, co na wojnach zdobywały, z rabunku i krzywdy innych”, a osiadłego bardzo dawnymi laty na brzegu Wisłoka, u stóp sporego wzniesienia. Jak zwyczaj kazał, nad miejscem pochówku bohatera usypano kurhan, który wieki później nazwany został Kopcem Konfederatów Barskich.

Nazwa ta wiąże się bezpośrednio z rzeszowską „odsłoną” walk konfederatów. W roku 1769 nie tylko księżna Lubomirska wsparła konfederatów: do walki z wojskami carskimi stanęli mieszkańcy miasta. Zwycięska bitwa rozegrała się 15 VIII 1769 roku w okolicy owego kopca. Zginęło 42 konfederatów, pogrzebanych pod kościołem farnym.

Atmosferę tamtych czasów, ze szczególnym uwzględnieniem nastrojów patriotycznych wśród mieszkańców Rzeszowa, przebieg i skutki potyczki opisuje Szczęsny Morawski w powieści Pobitna pod Rzeszowem. Powieść prawdziwa z czasów konfederacji barskiej (1864). Autor, rzeszowianin, artysta malarz, kustorz Ossolineum, archeolog, historyk, kolekcjoner i pionier regionalizmu żył w latach 1818-1898. Jego Materiały do konfederacji barskiej walnie przyczyniły się do powodzenia tematu konfederacji w literaturze II poł. XIX wieku (Ujejski, Kaczkowski, Kraszewski) i legendy tego zrywu patriotycznego, czego świadectwem jest rzeszowski Kopiec Konfederatów Barskich, niebędący wszakże ani mogiłą, ani upamiętnieniem poległych; prawdopodobnie – jeśli nie wierzyć legendzie opowiedzianej przez M. Czarnotę – jest pozostałością po jednym z trzech średniowiecznych grodów obronnych, będących zalążkiem miasta Rzeszowa.

Treści i zdjęcia publikowane na niniejszej stronie są chronione Prawem Autorskim. Kopiowanie i powielanie bez pisemnej zgody właściciela Serwisu E-Rzeszów.pl jest zabronione.